Waterbehandeling door UV-bestraling

Bijna alle waterleidingbedrijven in Nederland gebruiken tegenwoordig Uv-licht als hoofddesinfectie methode voor het drinkwater. Waterbedrijf Evides schrijft: “door toepassing van Uv-licht is het mogelijk om te voldoen aan de hoge kwaliteitseisen die in Nederland zijn gesteld aan drinkwater, zonder de nadelen die alternatieve desinfectiemiddelen met zich meebrengen. Daarnaast is de werking van Uv-licht zeer betrouwbaar én de milieuvriendelijkste manier om water te zuiveren.”

Waterbehandeling door UV-bestraling
kan vergaande gevolgen hebben

Maar is dit wel zo? Wat zijn de niet genoemde of ontkende nadelen? In dit artikel proberen we de antwoorden te vinden.

Ultraviolet (afgekort uv, ook wel ultraviolette straling, black light of Uv-licht genoemd) is elektromagnetische straling net buiten het deel van het spectrum dat met het menselijk oog waarneembaar is. De golflengte van ultraviolette straling ligt tussen 10 en 400 nanometer, dus ‘voorbij het violet’, wat ook de letterlijke betekenis is van ‘ultraviolet’. Doordat ultraviolet licht een kortere golflengte heeft dan zichtbaar licht, is het energierijker; het kan zelfs het ionisatiepotentiaal van organische moleculen bereiken en daarmee chemische reacties in gang zetten. Dat is tevens de reden dat een (overmaat van) ultraviolette straling schadelijk is voor vele organismen (waaronder de mens).

Het PWN Waterleidingbedrijf Noord-Holland gebruikt sinds 2004 ultraviolet licht om drinkwater te zuiveren. Ultraviolet licht breekt in combinatie met peroxide organische afvalstoffen af en maakt organische microverontreinigingen onschadelijk. Hierbij blijven geen schadelijke reststoffen achter in het water, aldus PWN.

Bij het drinkwaterbedrijf Evides is sinds 2006 Uv-licht een belangrijk onderdeel van de waterzuivering op de Berenplaat in Spijkenisse; de grootste productielocatie van drinkwater in Nederland. Smaakklachten en verscherpte wetgeving voor de kwaliteit van het drinkwater, waren destijds aanleiding om de toenmalige hoofddesinfectie te vervangen door Uv-licht. Inmiddels zijn ook de drinkwaterzuiveringen in Haamstede, Dordrecht (Baanhoek) en Terneuzen (Braakman) aangepast en werken deze met Uv-licht. In juli dit jaar volgt ook onze zuiveringslocatie Rotterdam-Kralingen, die op dit moment ozon gebruikt als desinfectiemethode.

De effecten van Uv-behandeld water op plant en mens

UV-lampen worden gebruikt om de laatste bacteriën te doden die na filtratie overgebleven waren. De bacteriedodende werking van deze lampen is pas zeker nadat de lampen enige tijd zijn opgestart; men laat dus eerst een hoeveelheid water onbehandeld afvloeien. Welnu, het probleem met UV-lampen ligt niet bij deze lichte vorm van verspilling. Talrijke waarnemingen uitgevoerd op planten begoten met UV-behandeld water, alsook metingen uitgevoerd op het kiemgetal van zaden, doen een negatief effect op de gezondheid vermoeden.
Het gaat hierbij over talrijke problemen omtrent gezondheid waarover bij wetenschappers nog geen eensgezindheid bestaat. Elkeen denkt waardevolle argumenten aan te brengen en heeft dan ongetwijfeld ook de neiging om op zijn standpunt te blijven ‘kamperen’. Naar mijn mening hebben de uiteenlopende standpunten meer te maken met beschouwingen over de wetenschap dan met wetenschap zelf. Op dit moment zijn de standpunten echter onverzoenbaar.

De effecten van Uv-stralen op de structuur van water

De UV-bestralingstechniek van water lijkt onschadelijk, aangezien hij enkel de micro-organismen in het water doodt. Men vergeet daarbij echter dat UV-fotonbundels meer energie bevatten dan die van zichtbaar licht. Op zich is dat niet zo erg, ware het niet dat, terwijl water het hele spectrum aan zichtbaar licht doorlaat, dat helemaal niet zo is voor wat Uv-straling betreft. Dat wil zeggen dat alle UV-fotonen die in het water binnendringen er ook blijven: ze worden geabsorbeerd. Alle lichtstralingsenergie wordt dus door de watermoleculen opgenomen en wordt omgezet in intra moleculaire trillings- en rotatie-energie.

Fysici zouden zeggen: «de energetische trillings- en draaiingsniveaus van de watermoleculen zijn in staat van opwinding». In het geval van water leidt deze situatie tot omzetting omdat de waterstofverbindingen die de moleculen samenhouden grondig gewijzigd worden. Dankzij die intermoleculaire verbindingen zijn er altijd polymeerstructuren in het water aanwezig. Deze structuren, hoewel vergankelijk in tijd en ruimte, zijn opmerkelijk constant aanwezig in bepaalde concentraties doorheen de tijd. Het zijn voornamelijk deze structuren die de biologische eigenschappen van het watermilieu bepalen. Om biocompatibel te zijn, moet een watermilieu geordend zijn in polymeerstructuren gemaakt met waterstofverbindingen. Die ordening wordt onder meer verzekerd door ionen (opgeloste minerale zouten) in het water. Hij wordt ook door andere opgeloste stoffen gewijzigd.

UV-bestraling verslechtert
de energetische toestand van water

Door kunstmatig UV licht wordt het DNA (= genetische factoren) van bacteriën en virussen in het water vernietigd. Zo worden de contaminatie problemen opgelost in het water. Door kunstmatig Uv-licht wordt het informatiesysteem van het water ook beschadigd, waardoor de regelfunctie van het licht niet langer wordt waargenomen.
Ook de menselijke DNA-lijn loopt achtereenvolgens het risico door UV-bestraald (en daarmee geïnformeerd) water te worden veranderd, zodat dit kan leiden tot verstoringen in het immuunsysteem en de algehele gezondheid. Het risico bestaat dan dat de codering van de informatie voor het latere genproduct (eiwit en enzym) niet goed werkt. Dit probleem wordt verzwegen tegenover apothekers, artsen en technici waardoor het bij deze mensen niet bekend is. Dieren drinken, als ze een alternatief hebben geen water dat gedesinfecteerd of bereid is met kunstmatige UV-licht.

Zoals Viktor Schauberger (1885 – 1958), de pionier van het water onderzoek het uitdrukte: “Als we voortdurend gesteriliseerd water drinken, dan moeten in ons lichaam zich dezelfde handelingen gaan afspelen zoals die ook bij de sterilisatie behandeling van water optraden.”

De uitvinder van de biofotonenanalyse Dr. Fritz-Albert Popp was in staat om, reeds in december 2003 voor de eerste keer met behulp van de elektroluminescentie methode aan te tonen, dat een UV-bestraling de kwaliteit van bronwater sterk reduceert. De verslechtering van het water vindt plaats in het fysisch-biologische energie informatiesysteem.

Dat een bronwater desinfectie door middel van kunstmatige Uv-licht, het licht in de cellen en in de moleculen van het water ongunstig veranderd was begrijpelijk tegen deze achtergrond. Voor de eerste keer bewees Prof. Dr. Albert Popp dit in zijn ‘elektroluminescentie’ verslag op 22.12.2003. De extreme verslechtering van de bronwater kwaliteit na UV-behandeling werd ook aan Dr. Kohfink uit München duidelijk middels zijn Exahertzmultimeter (ultrahoge frequentie) metingen.

Een andere kristallisatie analyse door het Zwitserse testlaboratorium “Planet Diagnostic” volgens de Kübler-Ross methode die ook in de Universiteit van Stuttgart wordt toegepast laat zien hoe het structureel gedrag van een waterdruppel sterk verslechterd na kunstmatige Uv-licht behandeling. Dit is tevens terug te zien op onderstaande foto van de Emoto ijskristallografie. De uitgevoerde frequentieanalyse toont ook het negatieve effect op de frequenties van het water en de biologische energiekwaliteit.

Een oplossing om UV-behandeld water te regenereren

Het is mogelijk de sterke achteruitgang van de waterkwaliteit als gevolg van UV-behandeling met behulp van de krachtige AquaPurica filter-vitalisatie methode om te keren. Dit betekent dat het met UV licht kunstmatig behandelde leidingwater weer geregenereerd (=gevitaliseerd) kan worden. Hierdoor wordt de natuurlijke structuur van water weer hersteld en krijgt het weer een frisse en zachte smaak.

Epiloog voor verdere verdieping

Invloed van UV op de supramoleculaire polymeerstructuren van het watermilieu
Vanuit wetenschappelijk oogpunt is het zaak te weten te komen wat er met de geabsorbeerde fotonenergie gebeurd. Absorptie vindt plaats op het niveau van de trillingen generic doxycycline. De opgewonden moleculen kunnen de fotonen opnieuw uitsturen en zo snel terugkeren naar een «normale» trillingstoestand. De opnieuw uitgestuurde fotonen kunnen een identieke of langere golflengte hebben dan die van Uv-stralen. Er wordt geen fosforescentie waargenomen in het zichtbare gebied als gevolg van Uv-straling op zuiver water. De emissie doet zich vooral voor in het infrarode gebied dat het rotatieniveau wijzigt. Een lichte temperatuurstijging kan er het gevolg van zijn. Men zou dus geneigd kunnen zijn te zeggen dat, gezien de snelle terugkeer naar een rusttoestand, het enige permanente gevolg van geabsorbeerde UV-fotonen overeenkomt met het effect van een kleine warmteweerstand. Dat is het besluit van sommige wetenschappers die de techniek van ontsmetting door straling verdedigen.

Anderen zeggen dat de waterstofverbindingen beïnvloed worden tussen de absorptie van een foton en het he uitsturen van andere fotonen. Waarschijnlijk doen zich op dit niveau de fysiologische effecten voor. De supramoleculaire polymeerstructuren ondervinden er de gevolgen van. Zelfs al zijn deze structuren vluchtig, hun respectievelijke procentuele aanwezigheid in het water is opmerkelijk constant. Het valt te vrezen dat juist deze aanwezigheid door de Uv-straling gewijzigd wordt. Hier bevinden we ons op het betwiste terrein van het fenomeen van het watergeheugen. Met Ramanspectroscopie spoort men de polymeerstructuren op en meet men de aanwezigheid ervan. Jammer genoeg zijn wijzigingen van het Ramanspectrum van water als gevolg van een UV-behandeling nog niet het voorwerp van systematisch onderzoek geweest. De onzekerheid blijft dus bestaan. Sommigen argumenteren dat het water voor en na de bestraling hetzelfde blijft, behalve dan dat er een zeer lichte temperatuurstijging optreedt.

In feite veroorzaakt UV-bestraling een wijziging in de groep van trillingsniveaus van de watermoleculen, met als resultaat de vernietiging van de supramoleculaire polymeerstructuren van het watermilieu, wat leidt tot een water dat vergelijkbaar is met gedistilleerd of gedemineraliseerd water, waarvan de overgrote meerderheid van de specialisten erkennen dat dit water als drinkwater niet deugt.

Tot op heden heeft men, om redenen die niets met wetenschap te maken hebben, altijd geweigerd om onderzoek te doen naar de werkelijke impact van bestraald water op de gezondheid. Verkopers van bestralingsmateriaal argumenteren dat giftigheid «nooit bewezen werd». Nochtans werden in Frankrijk (door het CIRDAVE in de Elzas) en in Spanje, proefnemingen gedaan naar het effect van UV-bestraald en met beeldschermen bestraald water op de kiemkracht van zaden en de ontwikkeling van planten. De resultaten zijn verrassend: het kiemgehalte bij gebruik van bestraald water is veel lager dan bij een niet-bestraald water. Hetzelfde geldt voor de bewaring van planten en snijbloemen die in beide watertypes geplaatst werden. Een ruiker bloemen verwelkt snel in bestraald water en bewaart meerdere dagen in niet-behandeld water. Er wordt geargumenteerd dat men de resultaten waargenomen bij planten onmogelijk naar de mens kan extrapoleren. Dat is juist, maar dan geldt de volgende vraag: als er twijfel bestaat, waarom doet men dan geen proefnemingen met dieren om de onschadelijkheid van bestraald water te bewijzen of te bevestigen?

Water vormt deel van levende milieus en daardoor is het evident dat het gevoelig is, zelfs voor zeer zwakke energetische stralingen. Proeven uitgevoerd op kippenembryo’s met ultrakortegolfbestraling (gsm) vormen een andere belangrijke indicatie. De energieniveaus van UV-fotonen liggen een stuk hoger dan die van ultrakorte golven, en dus zou het toch wel verbazen indien ze geen fysiologische effecten zouden genereren.

De supramoleculaire polymeerstructuren zijn bepalend voor de biologische eigenschappen van water. We weten jammer genoeg niet wat de precieze impact van dergelijk ontsmet water op ons lichaam is, maar voortgaand op de effecten op andere levende materie, is het beter water dat wordt ingenomen niet te bestralen.
De meerderheid van de fysici zijn nog altijd van oordeel dat Uv-straling, in tegenstelling tot ontsmetting met chloor, geen chemische sporen in het water nalaat. Het enige effect is een zeer lichte stijging van de temperatuur, die te wijten is aan de verspreiding van de geabsorbeerde fotonenergie. Een vraag die dan gesteld kan worden is: als Uv-straling enkel een zeer lichte temperatuurstijging teweegbrengt (enkele tienden van een graad), hoe verklaar je dan het verminderde kiemgehalte van zaden en de verminderde vitaliteit van planten die in bestraald water worden gezet?

De invloed op het immuunsysteem en het stimuleren van resistentie

De ontsmetting van water met behulp van chloor en Uv-straling zijn biocidetechnieken die de weerspiegeling vormen van de heersende, door Pasteur geïnspireerde opvatting over hygiëne, die zich tot doel stelt ons te ontdoen van wat verondersteld wordt ons ziek te maken, namelijk bacteriën. Met dit idee als leidraad, doet men grote inspanningen om alle leven in het water te doden met behulp van biociden (stoffen die levensvormen doden). Aldus rechtvaardigt men het gebruik van chloor, maar ook van UV-lampen. Deze benadering lijkt op het eerste zicht heel rationeel, want hij is de toepassing van het voorzorgsprincipe. Zelfs indien men twijfelt (of er zich nu al dan niet pathogene organismen in bevinden), «de verwijdering kan nooit kwaad». Deze handelswijze is gebaseerd op hypothesen waarvan de algemene geldigheid nooit is aangetoond. Welnu, een wetenschappelijke benadering ontdaan van vooroordelen houdt enkel rekening met feiten waargenomen in het labo en in het toepassingsgebied.

In zekere zin fungeert het immuunsysteem als een orgaan, zoals een spier waarvan het reactievermogen onderhouden wordt door voortdurende stimuli of oefeningen. Zonder die stimuli ontstaan na verloop van tijd twee mogelijke reacties: het onvermogen om infecties te bestrijden of het tegenovergestelde, namelijk het willen bestrijden van invloeden die geen bedreiging voor ons lichaam vormen. Dit laatste is een soort paranoïde reactie, maar dan wel op fysiologisch vlak. In de geneeskunde staat dit bekend als «allergie». Het lijdt geen twijfel dat ons immuunsysteem op vandaag, door het systematisch elimineren van micro-organismen met stempel «pathogeen» en door het soms overhaaste gebruik van vaccins, om maar een paar oorzaken te noemen, de neiging heeft om «op hol te slaan» en allergieën te ontwikkelen waar de geneeskunde geen vat op heeft. Dan gaat het hier nog niet eens over het ontwikkelen van gevoeligheid voor virale aandoeningen.
In verband met dat laatste moet men weten dat de courant gebruikte ontsmettingsmiddelen de bacteriën doden die verantwoordelijk zijn voor besmettelijke ziekten die de geneeskunde over het algemeen gemakkelijk kan verhelpen, maar diezelfde middelen creëren de ideale elektrochemische omstandigheden voor virale ontwikkeling. Het is in dit verband leerzaam om kennis te nemen van de resultaten van een door onderzoekers grotendeels opzijgeschoven wetenschappelijke tak, de medische bio-elektronica. In tegenstelling tot bacteriële aandoeningen, beheerst de geneeskunde virale aandoeningen veel minder goed. Ontsmetting verwijdert dus de micro-organismen die gemakkelijk te bestrijden zijn en maakt ons gevoelig voor andere, moeilijker te bestrijden aandoeningen.

Interessant is dat er aanwijzingen zijn dat als men water op natuurlijke wijze behandeld dat dit leidt tot afname van pathogene bacteriën en een toename van nuttige bacteriën. Dit verdient nader onderzoek.

Bronnen: http://filwatec.de/auswirkung-von-uv-bestrahlung
http://www.eautarcie.org/nl/03e.html

Home – Aqua Purica Waterfilter en Vitalisator